Historia

W czasach średniowiecza mieszkańcy Środkowej Europy do pilnowania dobytku i stad owiec używali psów zwanych hovawartami. Hovawart w języku starogermańskim oznacza dosłownie ‘stróża podwórzowego’, ‘psa podwórzowego’, czyli analogicznie do polskiego ‘brytana’. Z racji pełnionych przez te psy zadań – głównie nadzorowaniem stad owiec – nazywano je owczarkami. Howavarty nie były jednolitą rasą – owczarki z Turyngii i Saksonii znacznie różniły się od psów wirtemberskich czy meklemburskich. Różnice dotyczyły zarówno wysokości w kłębie, jak i umaszczenia czy pomniejszych szczegółów anatomicznych.

Kiedy w XIX wieku – w okresie rewolucji przemysłowej i rozwoju miast – wzrosła przestępczość, zrodziło się zainteresowanie psami służbowymi. W połowie stulecia w Niemczech utworzono pierwszy związek popierający hodowlę psów owczarskich do celów wojskowych i służbowych – Phylax. Mimo że związek istniał zaledwie kilka lat, okazał się bardzo użyteczny, gdyż zwrócił uwagę na potencjał hodowlany drzemiący w psach pasterskich.
W 1899 roku rotmistrz Max Emil Friedrich von Stephanitz  wraz z Arturem Meyerem utworzyli Verein für Deutsche Schäferhunde (Klub Owczarka Niemieckiego). Podstawą hodowli stał się średniej wielkości pies o płowoszarym umaszczeniu, którego założyciele zobaczyli w czasie wielkiej ogólnokrajowej wystawy hodowlanej w Karlsruhe. Pies o wilczym wyglądzie posiadał wrodzoną pasję do służenia człowiekowi. Niedługo potem Stephanitz odkupił psa i wpisał go do księgi hodowlanej owczarków niemieckich pod imieniem Horand.

Przede wszystkim to, jakiej opieki wymaga pies, zależy w dużym stopniu od rasy. Ludzie od wieków hodowali psy w różnych celach, dlatego zupełnie inaczej zajmować się trzeba ozdobnym yorkiem, a inaczej owczarkami. W przypadku wszystkich psów bardzo duże znaczenie ma właściwa dieta. Zachowanie odpowiedniego poziomu dostępności substancji odżywczych nie jest trudne, jeśli stosuje się gotowe mieszanki pokarmowe. Podawanie psu, zamiast karmy suchej lub mokrej, resztek ze stołu, nie jest sposobem żywienia. Co prawda pies się naje, ale będzie niedożywiony, czyli będzie wykazywał niedobór pewnych specyficznych substancji mineralnych przy zrealizowanym zapotrzebowaniu energetycznym.

Psa, w zależności od rasy, trzeba czasem wykąpać, uczesać i trymować mu sierść. Są to zadania dość żmudne, zwłaszcza że nie każdy pies lubi te formy opieki. Trzeba też każdemu psu zapewnić odpowiedni poziom aktywności. Oczywiście inaczej wygląda aktywność w przypadku psów myśliwskich, owczarskich, ozdobnych i każdego innego typu rasy. Należy o tym dowiedzieć się przed zakupem psa, ponieważ to określi też, ile czasu dziennie będzie potrzeba poświęcić zwierzęciu oraz jakie akcesoria się do tego przydadzą.

Pies wymaga także okresowych wizyt u weterynarza. Szczepienia przeciwko wściekliźnie oraz na przykład kontrola stanu uzębienia, bo z tym niektóre rasy mają poważny problem, to zabiegi podstawowe, niezbędne dla utrzymania psa w dobrej kondycji przez całe życie, które nierzadko trwa około 15 lat (choć oczywiście to również uzależnione jest od rasy).