Historia

W czasach średniowiecza mieszkańcy Środkowej Europy do pilnowania dobytku i stad owiec używali psów zwanych hovawartami. Hovawart w języku starogermańskim oznacza dosłownie ‘stróża podwórzowego’, ‘psa podwórzowego’, czyli analogicznie do polskiego ‘brytana’. Z racji pełnionych przez te psy zadań – głównie nadzorowaniem stad owiec – nazywano je owczarkami. Howavarty nie były jednolitą rasą – owczarki z Turyngii i Saksonii znacznie różniły się od psów wirtemberskich czy meklemburskich. Różnice dotyczyły zarówno wysokości w kłębie, jak i umaszczenia czy pomniejszych szczegółów anatomicznych.

Kiedy w XIX wieku – w okresie rewolucji przemysłowej i rozwoju miast – wzrosła przestępczość, zrodziło się zainteresowanie psami służbowymi. W połowie stulecia w Niemczech utworzono pierwszy związek popierający hodowlę psów owczarskich do celów wojskowych i służbowych – Phylax. Mimo że związek istniał zaledwie kilka lat, okazał się bardzo użyteczny, gdyż zwrócił uwagę na potencjał hodowlany drzemiący w psach pasterskich.
W 1899 roku rotmistrz Max Emil Friedrich von Stephanitz  wraz z Arturem Meyerem utworzyli Verein für Deutsche Schäferhunde (Klub Owczarka Niemieckiego). Podstawą hodowli stał się średniej wielkości pies o płowoszarym umaszczeniu, którego założyciele zobaczyli w czasie wielkiej ogólnokrajowej wystawy hodowlanej w Karlsruhe. Pies o wilczym wyglądzie posiadał wrodzoną pasję do służenia człowiekowi. Niedługo potem Stephanitz odkupił psa i wpisał go do księgi hodowlanej owczarków niemieckich pod imieniem Horand.